Bezig blijven
Facebook vraagt me wat ik aan het doen ben, Anouk.
Je kunt me beter vragen wat ik niet aan het doen ben, Facebook.
Toch probeer ik deze tijd sneller door te komen met allerhande yoga challenges, nieuwe eetgewoontes en zelfopgelegde taakjes in mijn steeds kleiner wordende huis. De plantenpotten vul ik bij met zwarte aarde en de gootsteen boen ik driftig met schuurmiddel om vervolgens glunderend het resultaat te aanschouwen. Zo. Lekker bezig ouwe huisvrouw.
Genoeg films om te bekijken, broden om te bakken en liedjes om te maken. Maar het lijkt wel alsof al die activiteiten doorhebben dat je ze voornamelijk uitvoert om sneller bij de eindstreep te komen.
Wie zichzelf dapper het huis uit sleurt voor een wandelingetje door een kaalgevreten natuurgebied, denkt met weemoed terug aan april 2020. Toen we dachten dat we er wel met een paar maandjes vanaf zouden zijn en moeder aarde leek te stralen als een prachtige Japanse Kersenboom in bloei. Alsof Corona een strenge maar rechtvaardige invalmeester was en de lieve juf met haar bruine vlecht binnenkort weer achter haar bureautje zou zitten. Nippend aan de koffie turend door een klas vol met snotterende leerlingen.
Zo’n dapper maar onschuldig wandelingetje kun je trouwens maar beter even goed voorbereiden. Zo stond ik laatst met een enthousiaste wandelvriend voor het bruine houten hekje met mijn telefoon in de hand en de teleurstellende mededeling dat dit stukje natuur ‘vol’ was. Er waren geen kaartjes meer. De natuur was uitverkocht. Hoofdschuddend begaven we ons richting de semi-natuur samen met de rest van Nederland, terwijl ik dacht aan die keer dat mijn vriendinnen op een vrijdagmiddag gillend opbelden en zeiden dat ze een gratis Lowlandskaartje over hadden. Eén van de beveiligers had niet opgelet bij de entree en daar stond Sophie: op het officiële festivalterrein met een kaartje dat intact was én een bandje om haar pols. Misschien bestond God dan toch..
Wat zou ik graag weer eens in de rij staan voor de munten op een festival en 18 euro betalen voor een frietje. Ik snak er naar mijn portemonnee kwijt te raken in een zwetende tent terwijl ik al mijn vrienden niet meer herken.
Aan het einde van de dag struin ik weleens langs de etalages van sjieke modewinkels en kijk ik naar mezelf in de weerspiegeling van het glas. Ik ben ouder geworden, mijn huidje zucht en wat zou ik graag de gore verwarmde lucht opsnuiven die je vroeger bij de drempel begroette. Terwijl ik shoppen net als die lucht, echt verafschuw. Even verderop in de ramen van een statig woonhuis hangt zo’n poster voor de zorg die aan het begin van ‘deze rare tijd’ de lege straten nog enigszins versierden. Toen we opeens zo lief voor elkaar waren en mensen naarstig naar rode stiften in de knutselkisten van hun kinderen zochten. Om vervolgens wiebelige harten op papier te tekenen omringt door liefdevolle teksten. Nu voelt de pandemie nogal lobbig en lijken we een beetje met in onszelf gekeerd naar de vreemde weerspiegeling in het glas te kijken terwijl het leven op pauze staat en stiekem doorgaat.
Gelukkig was daar mijn vader.
En hij overhandigde mij een gekopieerd schijfje van Spinvis in een doorzichtig doosje van de HEMA. Met zwarte stift waren de titel én artiest vermeld. Ik vond het een geruststellende gedachte dat mijn vader doodleuk illegaal CD’s kopieert alsof Spotify niet bestaat en besloot een voorbeeld te nemen aan de minder illegale kant van zijn liefdevolle gebaar.
Dus kreeg fysio een kaartje, de klagende schoenmaker een bloemetje en mijn moeder een nieuw kort pittig kapseltje. Want als we deze tijd een beetje sneller willen doorkomen, moeten we bezig blijven. Met de ander.
