Echte handjes

maart 2020

Het is een mooie ochtend, dat zie ik aan het licht wanneer ik voorzichtig mijn hoofd boven de dekens begeef. De muren lijken witter dan normaal en de gordijnen kunnen de zon haast niet meer buiten houden. De dag is leeg vandaag, hoewel ik hem gemakkelijk zou kunnen vullen met klusjes die al een lange tijd wachten. Ramen lappen, het rechter keukenkastje eindelijk ontdoen van de kampeerspullen. Mijn schaatsen weggooien.

De eerste stappen uit bed bepalen hoe ik de rest van de dag doorkom. Zijn ze zwaar en doet mijn rug zeer van het liggen op een oud matras, dan wordt het een dag vol met denken. Zijn ze snel dan gaat er veel gebeuren, misschien prop ik dan wel twee dagen in één. Vandaag merk ik de stappen niet op en voor ik het weet sta ik de potjes van de planten te vullen met schone donkere aarde in mijn beige nachtjapon die nog een beetje naar ons ruikt. Ik leg een vers laagje grond voorzichtig over de uitgedroogde bodem  van het plantje waarvan ik de naam nooit opzocht. Overal zwarte kruimels in huis en onder mijn nagels vormt zich een donkere rand die van mij mag blijven zitten, zo lijkt het ten minste nog alsof ik bezig ben geweest met iets wat er toe doet.

Ik was mijn handen in te warm water, ik kijk naar ze terwijl het putje van de wasbak dichtslibt. De aderen kronkelen als riviertjes over de bovenkant van mijn huid en zwellen langzaam op. Je ziet dat het de handen zijn van iemand die veel typt en ze worden roder. Nog niet zo lang geleden waren ze een stuk serieuzer te nemen. Stug van de eelt, vol met wondjes en bruin van de vele uren buiten. Ze tilden met gemak een kist vol aardappels op, sloegen houten palen de grond in groeven diepe kuilen in de vaste klei. Terwijl mijn hoofd in die tijd vaak niet wilde dat de dag opnieuw zou beginnen gingen mijn handen vastberaden door.

Rond deze tijd van het jaar telden we de dagen af totdat we het land konden bewerken en de eerste planten de grond groen zouden kleuren. Het duurde altijd langer dan we wilden en we maakten elkaar gek met het idee dat de aarde nooit droog genoeg zou worden. Dat we nu al achter op schema zouden raken terwijl het nieuwe jaar nog moest beginnen. De gesprekken tijdens de koffiepauze verloren hun inhoud en wat achterbleef was een ongemakkelijke stilte van een groepje mensen dat wacht maar niet weet hoe lang precies.

Heel plotseling zou de tijd ineens voor het ijzeren hek staan en de moestuin inlopen. Zonder gedag te zeggen of zich te verontschuldigen voor zichzelf. Want we hadden kunnen weten dat we geduldig moesten zijn en weinig in te brengen hadden. Omdat de natuur haar eigen plan trekt, hoe dan ook. Het enige wat we kunnen doen terwijl we wachten, is genieten van het geel witte zonlicht dat door de smerige ramen schijnt. Dat de bakstenen van onze huizen verwarmt alsof iedereen straks een hot-stone massage krijgt als beloning voor het binnen blijven.

 

Echte handjes
Untiteld, 2018
He Xiangyu

Meer Verhalen