Geboorte van een moeder

Daar zag ik het, weerloos en lief.
Voor ik het wist lag de piepkleine witte schelp in mijn hand
en veegde ik met mijn pink de natte zandkorrels uit de krappe holte.
De andere schelpen keken even op en bleven liggen schitteren tussen het zand.
Als een hemel vol sterren.
Ik keek omhoog en staarde naar de blauwe zee vol lucht.

Lang dacht ik dat een kind te hoog gegrepen zou zijn.
Dat het gebrek aan slaap er met mijn gedachten vandoor zou gaan.
Ik zou verdwijnen in een donkere leegte waar ik mijn thuis zou vinden.
Het plezier gedoofd.
De dagen uitzichtloos.
Beter hield ik mijn benen bij elkaar.
Want tegen de tijd dat je groot zou zijn, zou de wereld nog feller branden.
Zou je mij vervloeken voor het geven van je leven.
Of zou ik al dood zijn, nog voordat je woede echt kon woekeren.

Ik stopte het stukje kalk in mijn aller kleinste broekzak en begon te lopen.
Niet ver daarboven zat jij sinds een week of zeven.
Je hing ergens tussen het leven en het begin van jezelf.
Dat schelpje en jij, precies even groot.
Even kwetsbaar als een bloem op een voetbalveld.
Tijdelijk bij mij.

Ik deed niet veel maar redde het schelpje van een lot om tot zand verpulverd te worden.
Opgeslokt door de gulzige zee.
Platgetrapt door een voorbij galopperend paard.
Ik nam jullie mee.
En ik besefte.

Die minuscule daad was een krachtig bewijs.
Ik ben niet het gevaar, ik ben de prijs.
Zelfs de kleinste kokkels kunnen op me rekenen.

Dus ik fluister tegen de wind in:
Hey angst, ik laat je varen.
Hoop zal nu de koers bepalen.

Deze tekst werd verwekt toen Koos 7 weken was en geboren toen hij bijna 1 jaar oud werd.